Dear you #ไรท์ที่รัก (rest)

“ หากว่าคุณผ่านมา และได้อ่านงานของผม

ขอให้รับรู้ไว้นะว่า ทั้งหมดที่กลั่นกรองออกไป .. คือความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณ ”

นั่น เป็นคำโปรยที่ไม่อาจรู้ได้ว่ามาจาก ผู้เขียน หรือ ตัวละคร

Mr. J คือชื่อยูสเซอร์ของผู้แต่ง แต่ จ้าวไม่ได้ใส่ใจจะจำ 

ดวงตากลมโตจับจ้องไปที่ตัวอักษรที่เป็นชื่อเรื่องในขณะที่กัดฟันกรอด

‘ สาปมรณา 2 ’

กล้าดียังไง เอาเรื่องที่เขาแต่งไว้ มาเขียนลงในเว็บบอร์ดสาธารณะ แล้วยังมีหน้ามาใช้คำว่า สอง!

ทำราวกับตัวเองเป็นเจ้าของ ที่จะแก้ไข ดัดแปลง เนื้อหาอย่างไรก็ได้

ไม่คิดบ้างเหรอว่า ถ้าคนเขียน ‘สาปมรณา’ เวอร์ชั่นต้นฉบับมาเห็นจะรู้สึกยังไง!

ในขณะที่กำลังเข่นเขี้ยว สายตาก็กวาดเลื่อนจากหน้าจอลงมาอ่านที่สารบัญตอน

จากที่ดูวันที่อัพเดทคร่าวๆ ก็พบว่าเรื่องนี้เพิ่งจะลงเมื่อสองเดือนที่แล้ว เขารีบคว้าปฏิทินขึ้นมาพร้อมปากกาก่อนจะวงกลมตัวเลขตามวันที่ที่นิยายมีการอัพเดท

อัพทุกอาทิตย์ ..อาทิตย์ละหนึ่งครั้ง.. หืม ทุกวันอาทิตย์?

ดวงตากลมโตเพ่งมองวันที่ที่ถูกวงกลม

ปรากฏว่าทุกวันเป็น Sunday หมดเลย ..เขาเขม่นจ้องมันในขณะที่เผลอตัวกัดหัวปากกาไปด้วย 

..อา วันที่ ซายะ ยิงตัวตายก็วันอาทิตย์นี่น่า 

คิ้วเรียวขมวดยุ่งอีกครั้งเมื่อนึกถึงตัวละครหลักของเรื่อง

ที่เขาจงใจให้เธอตาย .. ในวันอาทิตย์ กลางฤดูฝน เดือนกรกฏา

ถ้าพูดถึงวันอาทิตย์ ..

วันที่เขาส่งต้นฉบับ นิยายเรื่องสุดท้าย นั้นก็วันอาทิตย์เหมือนกันนี่น่า

ลมหายใจหนักหน่วงระบายออกมาเมื่อนึกถึงวันนั้น  

วันที่ นามปากกา ศรุต ได้ใช้เป็นครั้งสุดท้าย

จ้าวส่ายหัวกับตัวเอง 

เขาพยายามขับไล่ความรู้สึกหนักหน่วงที่ทำให้รู้สึกยอกอกออกไป

เขาย้ำซ้ำกับตัวเองเหมือนที่ทำทุกครั้ง ..ว่าแต่ไหนแต่ไร ศรุต ก็ไม่ใช่นามปากกาของนักเขียนที่มีชื่ออยู่แล้ว

เป็นเพียงแค่ คนโนเนมที่ไร้ชั้นเชิงในการเขียนและการพรรณนา ..ทั้งภาษา ลีลา และสำนวนก็พื้นๆค่อนไปทางดิบห้วนเสียด้วยซ้ำ

 ทุกวันนี้ยังนึกสงสัยอยู่ว่า ถ้าไม่ใช่เพราะ พี่ธัญญ์ ให้โอกาส มีหรือที่งานของเขาจะได้รับการตีพิมพ์

“ งานของนายแตกต่าง ”

เขาจำได้ว่า นั่น เป็นคำชมแรกที่เขาได้รับ 

“ มันหม่นทึม ซึมเศร้า และจบหดหู่แบบที่คนอ่านส่วนใหญ่ไม่น่าจะยอมรับ ” 

ในตอนนั้น เขาได้แต่แค่นยิ้มรับแห้งๆ ..

“ แต่ว่านะ  "

ทว่าประโยคต่อเนื่อง ที่เว้นช่วง ต่อด้วยคำว่า ‘ แต่ ’ กลับทำให้เขาต้องกลั้นใจฟัง..

" พี่กลับชอบทัศนะเรื่อง ‘ความตาย’ ของนาย ..”

“ ก็จริงที่ว่าทำไมคนเราถึงต้องกลัว ความตาย .. เพราะยังไง สุดท้ายมันก็เป็นปลายทางที่ทุกคนต้องไปเจออยู่ดี 

คนเราก็เหมือนกับดอกไม้..  

เพลิดเพลินกับช่วงที่เบ่งบาน..

รู้สึกว่ามันยาวนาน จนเผลอไผลลืมไปว่าต้องมีวันร่วงโรย 

ไม่ว่าเฉาตายคาต้น* ถูกปลิดริบออกจากก้าน** หรือแม้แต่แรงลมที่กระหน่ำพัดให้ปลิดปลิวไปเอง*** 

..ทุกอย่างก็เป็นไปได้ทั้งนั้น

การที่ลุ่มหลงไปกับวันคืนสวยงาม แล้วแสร้งปิดตา ..รู้อยู่ แต่ไม่พยายามทำความเข้าใจ ..มันก็น่าเสียดาย ”

จ้าวส่ายหัวแรงๆให้กับเรื่องราวในวันวาน เขาโยกไปมาจนตัวคลอนหวังกระชากตัวเองให้กลับมาสู่โลกความเป็นจริง

มือเรียวคลิกเมาท์ .. เขาเพ่งความสนใจกลับมาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง 

เขายอมรับว่าตัวเองตื่นเต้นไม่น้อย ในตอนที่เห็นเนื้อเรื่องที่เรียงรายอยู่ตรงหน้า 

อดคิดไม่ได้ว่า Mr. J คนนี้จะสร้างผลงานแบบไหนออกมา

สาปมรณาเวอร์ชั่นต้นฉบับนั้น ..ซายะ ที่เป็นตัวละครหลัก ได้ถูกเขาฆ่าไปแล้ว

ทั้งอย่างนั้น แล้วสาปมรณา2นี้ .. ใครเล่าจะเป็นตัวเอก? 

จ้าวครุ่นคิด ในขณะที่หน้าจอปรากฏเรื่องราว

ถ้อยคำถูกถักทอ ..ประโยคคำถามที่เขาเคยใช้ในตอนท้ายเรื่อง ถูกใช้เป็นตัวเดินเรื่องในภาค2นี้ 

และนั่นเรียกความสนใจจากเขาได้ในทันที 

‘ ฤาแท้จริง ความตาย มิใช่ที่ .. สิ้นสุด  .. ฤาแท้จริงมันเป็น .. การเริ่มต้น ? ’

* เฉาตายคาต้น อุปมา คือการตายด้วยวัยชรา แก่ตายไปตามธรรมชาติ

**ถูกปลิดริบออกจากก้าน อุปมา คือ การตายด้วยอุบัติเหตุ หรือถูกทำให้เสียชีวิตโดยผู้อื่น

***ถูกกระหน่ำพัดปลิวด้วยแรงลม อุปมา คือ การตายด้วยการเจ็บไข้ได้ป่วย ปัญหาสุขภาพ หรือเป็นโรคร้ายต่างๆ

#ไรท์ที่รัก

เป็นเรื่องของ หนึ่งคนที่ ความตาย พราก ทุกอย่างไป กับ อีกหนึ่งที่ ความตาย หยิบยื่น บางอย่างให้

ปลายทางจะเป็นแบบไหน มาร่วมลุ้นไปด้วยกันนะคะ

 

คอมเมนท์ของทุกคนคือกำลังใจที่สำคัญของเรานะคะ

ขอฝากเนื้อฝากตัวกับคนอ่านทุกท่านด้วยค่ะ 

By Tuinooi || @Tuinooi1